Niesamowite i nieodkryte jeszcze szeroko miejsca takie jak przełom Białki i jaskinia Obłazowa, gdzie odnaleziono najstarszy na świecie bumerang, czy Skałka Rogoźnicka, zabytek geologiczny klasy UNESCO znajdują się w promieniu kilkunastu km od obiektu. Do odkrycia dla wielu pozostaje także Gorczański Park Narodowy z jego atrakcjami, Bór na Czerwonym w pobliskim Nowym Targu i wiele innych miejsc wokół naszego obiektu
Jaskinia Obłazowa
znajduje się w masywie wapiennym skały Obłazowa (670 m), która wraz z Kramnicą (683 m) tworzy wrota skalne, zwane Przełomem Białki. Obydwie turnie należą do Pienińskiego Pasa Skałkowego i opadają pionowymi ścianami do przecinającej go rzeki Białki. Bystry nurt rzeki uderza w wapienne ściany krystaliczną wodą, spod Gerlacha, Lodowego, Rysów. Całość stanowi rezerwat przyrody.
Sama jaskinia (9 m długa, 5 m szeroka) – to miejsce odkryć o światowym znaczeniu. Archeolodzy stwierdzili że jaskinia była zamieszkiwana od paleolitu po średniowiecze, czyli przez ok. 40 000 lat. Znaleziono tu najstarszy na świecie bumerang (sprzed 30 000 lat) oraz z tego samego okresu – najstarsze w Polsce szczątki ludzkie, jak również kości dawno wymarłych gatunków ery lodowcowej (lew jaskiniowy, nosorożec włochaty, mamut). Zanim jednak przekopali ją naukowcy, jaskinia Obłazowa gościła filmowego Janosika. Większość plenerów kultowego serialu o legendarnym zbójniku, kręcona była właśnie w Przełomie Białki, a sam jaskinia stanowiła główną siedzibę zbójników.
Po obejrzeniu jaskini Obłazowej warto przeprawić się na drugi brzeg Białki i ścieżką wśród malowniczych, samotnych skałek (Gęśle, Basy), wyspinać się (już w Dursztynie) na szczyt Grandeusa (802 m) dla rozległego widoku.
Skałka Rogoźnicka
Rezerwat przyrody Skałka Rogoźnicka jest rezerwatem przyrody nieożywionej. Znajduje się w podhalańskiej, zachodniej części Pienińskiego Pasa Skałkowego, w pobliżu wsi Rogoźnik i Maruszyna, z których prowadzą nieznakowane ścieżki w rejon ostańca.
Obszar rezerwatu, jak i jego okolice, składa się z kilku części:
– Skałka Rogoźnicka – dzieli się na część południową (muszlowce sparytowe z wkładką muszlowca mikrytowego) i północną (muszlowiec mikrytowy).
– Kamieniołom wschodni – składa się z białych wapieni krynoidowych, białych muszlowców mikrytowych i czerwonych muszlowców mikrytowych.
– Kamieniołom zachodni – odsłania górnokredowe margle, głównie czerwone, ale również szare i zielone. Należą one do ogniwa margli z Pustelni, formacji z Jaworek.
Biały muszlowiec mikrytowy występujący w skałce jest ewenementem na całe Karpaty. Z innych skał, można tam spotkać brekcje sedymentacyjne i tektoniczne.
Występowanie na tym terenie unikalnego w skali europejskiej stanowiska geologicznego ze znacznym występowaniem skamieniałości, spowodowało, że 1989 roku rezerwat został włączony na Listę Światowego Dziedzictwa Geologicznego UNESCO, jako wysokiej klasy obiekt naukowy o znaczeniu międzynarodowym.
Przełom Białki
Przełom Białki pod Krempachami znajduje się w miejscu, w którym rzeka Białka przeciska się pomiędzy wapiennymi skałami Pienińskiego Pasa Skałkowego, na zachodnich krańcach polskiego Spisza. Tworzą go dwie okazałe skały Obłazowa (670 m n.p.m.) i Kramnica (683 m n.p.m.), wznoszące się po przeciwnych stronach nurtu rzeki. Po zachodniej stronie Obłazowej, przy drodze, wzdłuż której prowadzi niebieski szlak turystyczny, znajduje się trawiasty parking (w sezonie płatny), a pod Obłazową tablica informacyjna rezerwatu (wyjście na wierzchołek zabronione!). Najlepsze widoki są z kamieńca na wprost Kramnicy.
Rezerwat Przełom Białki pod Krempachami o powierzchni 8,51 ha został utworzony w 1959 r. Jest to rezerwat krajobrazowy, utworzony w celu ochrony przełomu rzeki Białki przez Pieniński Pas Skałkowy, roślinności naskalnej i reliktowego drzewostanu sosnowego. Obejmuje obydwie skały zbudowane z wapieni krynoidowych i czerwonych wapieni bulastych, wraz z ich otoczeniem oraz dolinę Białki pomiędzy nimi na długości 150 m. W skałach występują zjawiska krasowe (tunele i zakryte przepływy). Kramnica jest częściowo porośnięta przez świerk z domieszką buka i jodły, a od północy reliktowe sosny. Na małym obszarze rezerwatu występuje ponad 400 gatunków roślin, w tym 20 chronionych. W Jaskini w Obrazowej odkryto cenne znaleziska paleontologiczne i archeologiczne, w tym rzeźbiony bumerang z ciosu mamuta datowany na 18000 lat p.n.e.
Bór na Czerwonem
Bór na Czerwonem w Nowym Targu to torfowisko, stanowiące rezerwat przyrody, ustanowiony już w 1925 roku, kiedy ochroną objęto pierwsze 2 ha tego cennego przyrodniczo obszaru. Obecnie ochronie rezerwatowej podlega 115 ha, a cały teren jest ostoją przyrody (w ramach programu „Natura 2000”), należącą do grupy Torfowiska Orawsko-Podhalańskie. Centralną część rezerwatu stanowi torfowisko wysokie (w wieku około 8 000 lat), otoczone przez podmokłe i bagienne obszary leśne. Nazwa rezerwatu „Bór na Czerwonem” pochodzi od licznie występujących tu glonów, o nazwie wstężnica, które jesienią intensywnie czerwienieją. Charakterystyczną dla torfowiska jest sosna drzewokosa, będąca mieszańcem sosny i kosodrzewiny. Łącznie doliczono się tu 63 gatunków roślin kwiatowych, 33 gatunków mchów i 15 wątrobowców. „Bór na Czerwonem” stanowi teren lęgowy dla rzadkich gatunków ptaków (m.in. bociana czarnego, cietrzewia). W głąb rezerwatu prowadzi pieszo-rowerowa ścieżka edukacyjna (ostatnie 200 m – po drewnianych pomostach) zakończona wieżą widokową.
Gorczański Park Narodowy
Obszar ten należy do wyjątkowo atrakcyjnych pod względem turystycznym, a największą wartość mają tu przede wszystkim polany reglowe, a także spory kompleks leśny. Bogata roślinność jest idealnym miejscem egzystencji licznych zwierząt bezkręgowych, zwłaszcza owadów. Co ciekawe, blisko dwadzieścia gatunków żyjących tu zwierząt zostało wpisanych do tak zwanej Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. Wśród nich znalazły się między innymi ptaki: orlik krzykliwy, dzięcioł trójpalczasty, orzeł przedni, puchacz, sóweczka, włochatka, a także ssaki, takie jak: mroczek posrebrzany, niedźwiedź brunatny, popielica, rzęsorek mniejszy, ryś, wilk oraz żbik. Spośród roślin na szczególne zainteresowanie zasługują między innymi liczne gatunki roślin górskich, w tym między innymi liczydło górskie, jaskier platanolistny czy omieg górski. Można tu także zetknąć się z gatunkami typowymi dla strefy roślinności alpejskiej – to głównie tymotka alpejska oraz kuklik górski. Poza tym Gorczański Park Narodowy jest pełen polan, które są związane tylko i wyłącznie z tymi miejscami.
Wodospad przy młynie w Kacwinie
znajduje się w samym centrum wsi, tuż poniżej kościoła. Utworzony na grubej ławicy piaskowca, w korycie potoku Kacwinianka, ma 7 m wysokości i 10 m szerokości. Przez ponad 200 lat (aż do lat 80-tych XX w.) przy wodospadzie funkcjonowały młyn i tartak, zasilane energia spadającej wody. Kres dalszemu jej wykorzystaniu przyniosła elektryfikacja urządzeń oraz powódź z 1995, która porwała koło młyńskie.
Ponadto warto obejrzeć:
– dwa inne (nieco niższe) wodospady potoku Kacwinianka: Pod Marsołkiem – na południowym krańcu wsi i – Pod Upłazem, tuż przed granicą państwa;
– kościół Wszystkich Świętych (XV w.), w szczególności dla XVII-wiecznego obrazu Wszystkich Świętych (w domyśle – Kościoła Walczącego), który jest apelem o zebranie wszystkich sił, dla odparcia grożących wówczas Kościołowi niebezpieczeństw: reformacji i nawałnicy tureckiej;
– spiskie sypańce – czyli spichlerze drewniane, o konstrukcji zrębowej, częściowo zagłębione w terenie a w części nadziemnej pokryte gliną, służące do przechowywania płodów rolnych przez zimę;
– przydrożne kaplice na terenie wsi (jest ich 7), a zwłaszcza kaplicę Chrystusa Króla (koło kościoła), wybudowaną na pamiątkę wizyty w Kacwinie córek marszałka Piłsudskiego (1936).